Sancaktar

Rainer Maria Rilke

Sür, sür, sür, gün boyu, gece boyu, gün boyu.
Sür, sür,sür.

Ve öylesine yorgundur cesaret, özlem de öylesine büyük. Hiçbir dağ yoktur artık, neredeyse hiçbir ağaç. Hiçbirşey yüreklenip çıkmaz ortaya.. Yabancı kulübeler çömelmiştir susuz susuz bataklık olmuş çeşmelere. Hiçbir yerde yoktur bir kule. Ve hep aynı görüntü. Fazla iki gözü de kişinin. Ancak gecenin içinde bazen yolu tanıdığını sanır kişi. Belki geceleyin gerisin geriye katederiz hep, yabancı güneş altında zorlukla elde ettiğimiz yol parçasını? Olabilir. Güneş ağır; bizde, yaz ortasındaki gibi. Oysa yazdı ayrıldığımızda. Yeşilliğin içinde uzun uzun pırıldamıştı kadınların giysileri. Epeydir de sürüp gidiyoruz boyuna. Güz olmalı öyleyse. En azından orada, hüzünlü kadınların bizi bildiği yerde.
(Kitabın İçinden)