Kara Tren

Vüs'at O. Bener

Bu kez tamamlamaya -ne demekse- zamanım kalmayacak korkusunu yaşıyorum. Dayanılmaz bu panik, iç sıkıntısı, boşluk duygusu. Sinan geçen gün, yarı çıkışırca, "yapma böyle ağa" dedi. Neyi? Yapılacak bir şey yok ki yapmayayım. Ters türs konuşmaları becerebiliyorum şimdilik. Hani şaşırtıcı sayılan. Yine de birbirine bağlanınca düz, mantıklıya çıkan sözler sanırım ağzımdan çıkanlar, kulaklarımın henüz duyduğu. Ölümlü olmak bunca mı acıklı, korkunç. Peki olmamak sanısına kapılıp gelişigüzel yaşayabilmek mi beceri isteyen kolay iş.Sadece kemanını vermedim. Yıllar sonra yeğenine armağan ettim. O da öğrenememiş doğru dürüst, evlerinin bir duvarına asmış. Ben zaten hiç beceremedim, hiçbir şey, iç yangını anılar yaratmaktan başka.