Huzurla Gel

Zübeyt Bozkurt

Kör bir kuyu da yüreğim. Güneşimi çaldı birileri. Karanlık doldu her yanımı. Hapsoldu bu kafese ruhum. Lisanıma kezzap döktüler, yangınlarda kaldı kelimelerim. Avuçlarımda noktalar. Tüm cümleler son buldu. Ve yıldızlar kaydı Göğümden. Ay gelmez oldu gecelerime. Günlere dönmez oldu dünya. Zamanın dibine takıldım hatta çakıldım. Lügatimden çıktı bütün bilmişlikler.
Dünyaya hiç gelmemişçesine yabancı, herkesi tanıyormuşçasına tecrübeli.
Ama yalnız, bir başına. Başım bile ağır bana. Âlemi yüklendim sırtıma. Ne yolum belli ne menzilim.
Kör bir kuyu de yüreğim. Ezberledim duvarları. Yine de tutunmaz ellerim.
Kör bir kuyu de yüreğim. Rüyaları zindan olanın birine lazım olan güce.

(Tanıtım Bülteninden)