Karanlığın Ötesinde

Ünzile Tunçyiğit

Önce ne yapacağını şaşırdı, sonra hemen odadan dışarı attı kendini. Derin bir nefes alarak, bir müddet kapının arkasında bekledi. Sessiz ve karanlık koridorun bir ucundan “tak, tak” diye sesler geliyordu. Bu ses ona doğru yaklaşıyor ve gittikçe hızlanıyordu. Ne yöne gitmeliydi ne yapmalıydı bilemiyordu. Ses yaklaştıkça karanlığın içinde bir görüntü de beliriyordu. Hasta önlüğü giymiş, bembeyaz tenli bir kadın ona doğru geliyordu. Zayıflıktan kemikleri ve kamburu çıkmış, koltuk değneklerinden güç alarak olabildiğince hızlı bir şekilde ilerliyordu. Yaşlı kadının gözlerinden kanlar akıyor ve kadın ağzının içinden bir şeyler söylüyordu.

Kadını o halde görünce korkarak koridorun diğer ucuna doğru kaçmaya başladı. O uzun koridor bitmek bilmiyor, bütün kapılar sanki üstüne üstüne geliyordu.

Sonunda kapısı açık bir oda buldu ve içeri girdi.
Yavaşça kapıyı kapattı. Nefes nefese kalmıştı...