Cehennem Kraliçesi

Selim İleri

Kızgın ağustos güneşi altında yol alıyorlardı. Günbatımıydı. Bütün denizi, mürekkep alacasını yaldıza boğuyordu ışıklar. Ansızın gökyüzünün mavisi patlıyordu.
suya akarak
simsiyah kesilerek
sonsuz
katışıksız mavi.
Eskisi gibi ısıtmıyordu ama; temmuz sıcağı değildi; ağustosun bitmesine ne kaldı ki, birkaç gün; altın yansımalarla güneşin son saatleriydi. Sonra gökyüzü de dalga dalga renklere boğulacaktı, koyu mor, eflatun, sonra çuhaçiçeği, sonra beklenmedik bir ağartı -yeniden mavilenir, laciverte çalarak, gecenin ilk yıldızlarıyla. Böyle olacaktı ve çevrende ateşten bir çizgi belirecekti. Daha vurur muydu; bilinemezdi; güneş yakıyordu, kuşların ve börtüböceğin akşam saati son bir kez dirilmeleri gibi
ama cırlamıyordu güneş
dilsiz
ateş kırmızısı
sonsuz uzaklıkta.
Altın yansımalardan geçiyorlardı.
(Kitabın İçinden)