Kıyısı İnsan

Özge Sönmez

bir uçtan bir uca yürüyorum seni
ağzına kim söz söylese
daha başlamadan gökte sığırcıklar süzülür
konuşman mavi, susman koyu lacivert
gülmeni boyayacak ressam çıkmadı henüz
türkülere sormalı ağzını… ağıtlara, ninnilere
bir de korku zamanları, dudaklarında
deli taylar gibi havalanan "hayır”larla
ağzın ki öptükçe isyan, öpüldükçe devrim


bir uçtan bir uca yürüyorum seni
göğsünün kıyısına geldim durdum
elimde çoğu gitmiş azı kalmış
çalı çırpı bir ömür
bir de kuşları yorgun bir yürek,
ritmi hep yaşamaya ayarlı
senin yüzün deniz, senin nefesin rüzgâr, senin göğsün bulut
bir ürperti hissettiysen boynunda
de ki; yola aşık bir yolcu geçti içimden
sen hiç rahatsız olma
hiç gürültü yapmadan giderim ben

(Tanıtım Bülteninden)