Anlatırken Işığa Bak

Halide Eşber

Burayı sevmeye başladım... Buradakiler de beni tanımaya başladılar... Dün ilk defa bir köy aramasına götürüldüm. Ne diyeyim, rezalet... Bir kız çocuğu sarı kır çiçeklerinden bir demet yapmış, istedim, 'mecburen' verdi... Öyle güzel kokuyordu ki, buketi biraz sonra yol (!) kenarında bizi izleyen çocuklardan (sadece çocuklar bizimle ilgileniyordu) sevimli bir kız çocuğuna vermek istedim, korktu, ama 'mecburen' aldı. Sonra bir gülüş güldü ki nasıl desem sana, senin sevinçten kabına sığmadığın anlardaki bir gülüşün var ya (farkında mısın?)... Üstümdeki üniforma, tüfek, hücum yeleği, şarjörler, el bombaları, sırt çantası... Çocuk tüm bunları sıyırıp bana gülmüştü... Hayata küsülmüyor...“