En Kötü Anneyi Bile Ararsınız

Gönül Özgül

"En Kötü Anneyi Bile Ararsınız" demişti annem.
Bazen düşünüyorum, öyle biri VAR MIYDI?
Yoksa biz küçükken tahtakurularımızı temizleyen, ispirtolu ocakta birbirinden nefis yemekler pişiren bir başkası mıydı?...
Bazen gece olmasını, Frankfurt'taki odama ANNEMİN gelmesini bekliyorum.
Öyle sanıyorum ki, geceleri annem ruhunu bana gönderiyor Türkiye'den. Ya da hep yanımda da, görünebilmek için ortalığın kararmasını bekliyor. Işığı söndürüp televizyonu da kapadıktan sonra ben... Ekranın ortasına yerleşiyor. Ak tülbentiyle başı sarılı... Hastanedeki o umut bekleyen masumluğuyla, yirmi dokuz yıllık ayrılığımızın "kederini" yok edercesine, gözleyip duruyor koca kızını. İstediğince... Sabah ışıyıncaya kadar...
Ne zaman dönüp baksam karşımda o yüz. Sesimi çıkarmıyorum... Hatta başımı yorganın altına saklamıyorum ki hasretini dindirsin. Çünkü onca zaman, hep kızmıştım ilgisine. Beni bulamayacağı yerlere kaçmıştım.